‘Mami më vdiq, vëllai më shtriu në tokë dhe më…’ Trondit e reja shqiptare!

Në rubrikën e njohur “Ka një mesazh për ty” në emisionin “E Diela Shqiptare”, u transmetua një histori që preku zemrat e mijëra shikuesve në mbarë vendin. Protagoniste ishte Vilma, një grua e thjeshtë, por me një forcë të brendshme të rrallë, e cila prej vitesh ka jetuar nën trysninë e dhunës emocionale, shpërfilljes dhe tradhtisë nga bashkëshorti dhe familja e tij.

Me një zë të qetë dhe një buzëqeshje që mundohej të fshihte dhimbjen, Vilma tregoi se si për më shumë se një dekadë kishte duruar çdo ofendim, çdo fyerje, çdo padrejtësi që i bëhej, pa thënë asnjë fjalë. “Kam heshtur për gjithçka”, u shpreh ajo, “për shkak të fëmijëve, për shkak të familjes, sepse nuk doja që shtëpia të shkatërrohej.”

Por një ngjarje i tronditi themelet e heshtjes së saj. E kishte kapur bashkëshortin e saj në flagrancë, duke e tradhtuar me një grua tjetër. Jo në një vend të rastësishëm, por në dhomën e gjumit të saj, në hapësirën ku ajo flinte, ëndërronte dhe rritej bashkë me fëmijët.

“E pashë me sytë e mi,” tregoi Vilma, “ishte një skenë që nuk e harroj dot. Por sërish… nuk bërtita, nuk shpërtheva. U ndjeva e shkatërruar brenda meje, por thashë vetëm një fjalë: ‘Si ka mundësi?’… dhe u largova nga ajo dhomë që nuk ishte më e imja.”

Kur Ardit Gjebrea e pyeti se përse nuk e kishte kërkuar divorcin pas asaj skene, ajo u përgjigj me një ndjenjë faji që vetëm viktimat e dhunës emocionale e njohin: “Kam menduar gjithmonë për djalin tim. Ai ishte vetëm një vjeç e gjysmë atëherë. Nuk doja që ai të rritej pa baba. Dhe… më shumë mendoj për të tjerët sesa për veten. I thashë burrit: ‘Jo se do të ta fal, por po hesht për hir të djalit.’”

Pas kësaj ngjarjeje, Vilma kishte shkuar të fliste me nënën e saj. “I tregova gjithçka,” rrëfeu ajo, “dhe ajo më tha ‘merre djalin dhe hajde në shtëpi’. Por unë i kujtova se kur kërkova të kthehesha herën e parë, nuk më pranoi. Prandaj vendosa të qëndroj. Të vuaj në heshtje.”

Në atë shtëpi, ku ndodhi gjithçka, jetonin 14 veta. Vilma, bashkë me burrin e saj, jetonte nën të njëjtën çati me motrën e tij dhe familjen e saj, me kunatin, kunatën dhe prindërit e burrit. Një ambient i ngushtë, jo vetëm fizikisht, por emocionalisht edhe më i rënduar. “Ishte e padurueshme, por unë rrija, heshtja, duroja,” tha ajo.

Për vite me radhë, bashkëshorti e ka fyer dhe poshtëruar në mënyrë të vazhdueshme. “Kur më shante, i thosha: ‘Të paktën unë nuk të kam tradhtuar kurrë, siç ke bërë ti.’ Por ai, me një lloj krenarie të sëmurë, më thoshte: ‘Më lumtë, mirë kam bërë.’”

Pavarësisht gjithçkaje, Vilma vendosi të qëndrojë për hir të fëmijëve. Tani, vite më pas, ndoshta jo më në atë marrëdhënie, por me plagët ende të freskëta, ajo vendosi të flasë. Të mos heshtë më. Të ndajë dhimbjen dhe të ngrejë zërin për të gjitha gratë që janë përballur me të njëjtin realitet.

Historia e Vilmës nuk është një rast i izoluar. Është pasqyra e shumë grave që jetojnë në hijen e një dhimbjeje të padukshme, që zgjedhin të heshtin për hir të fëmijëve, për hir të paqes familjare, për hir të një morali të shtrembëruar që i mban peng.

Por ndonjëherë, vetëm ndonjëherë, mjafton një emision, një mikrofon, një zë që thotë: “Mjaft.” Dhe ndoshta aty nis shërimi.