FRIKA NGA FORCA: Kush po i friksohet Aleancës?

Zhvillimet e fundit brenda koalicionit VLEN kanë sjellë në sipërfaqe një tension të brendshëm që kërkon reflektim serioz politik. Vendimi i Aleancës për Shqiptarët për të marrë pjesë në zgjedhjet lokale me lista të veçanta për këshilltarë, duke lënë derën hapur për bashkëpunim në përzgjedhjen e kandidatëve për kryetarë komunash në bazë të kritereve të qarta dhe konkurrencës së shëndoshë, u lexua nga disa partnerë të koalicionit si distancim, në vend që të kuptohej si përpjekje për rritje të përfshirjes, dinamizmit dhe cilësisë politike.
Reagimet e Lëvizjes Besa, Lidhjes Demokratike dhe Alternativës, që shkuan deri në përjashtimin praktik të Aleancës nga bashkëpunimi, zbulojnë një tension të vjetër në politikën shqiptare: frikën nga forca përballë dëshirës për kontroll. Në vend të një qasjeje që do të mirëpriste shtimin e listave si instrument për rritjen e angazhimit dhe mobilizimit, jemi dëshmitarë të një diskursi përjashtues, që e vendos diversitetin politik brenda koalicionit si kërcënim e jo si pasuri.

Aleanca për Shqiptarët, me strukturat dhe përfaqësimin që ka ndërtuar ndër vite, është aktualisht subjekti më i konsoliduar i këtij koalicioni. Pesha e saj politike është e matshme dhe reale. Është e natyrshme që një parti me bazë të gjerë dhe organizim të fortë të synojë thellimin e ndikimit të saj përmes një strategjie që fuqizon përfaqësimin në terren. Tentimi për ta lexuar këtë lëvizje si prishje të koalicionit, nuk është vetëm reduktues, por rrezikon të minojë vetë logjikën e bashkëpunimit që duhej të udhëhiqej nga parimi i vlerësimit të forcave reale, jo nga barazi artificiale.

Sulmet ndaj Arben Taravarit dhe pozicionimit të tij janë reflektim i një klime të polarizuar që më shumë i shërben interesit afatshkurtër të ndonjë partie, sesa forcimit të VLEN-it në tërësi. Në politikë, forca nuk është rrezik, por mjet për të ndërtuar ndikim dhe për të prodhuar rezultate. Nëse një parti fuqizohet në mënyrë të ndershme përmes punës në terren dhe angazhimit me qytetarët, atëherë kjo është një vlerë që duhej të përkrahej nga çdo partner serioz politik.

Një tjetër e keqinterpretuar është mundësia e bashkëpunimit me Bashkimin Demokratik për Integrim në ndonjë rrethanë zgjedhore të caktuar. Kjo është cilësuar si rrezik, ndërkohë që deri dje, disa parti shqiptare nuk e kishin problem të garonin me lista të përbashkëta me subjekte maqedonase. Paradoksi është i dukshëm: bashkëpunimi me një parti shqiptare del të jetë më i papranueshëm sesa me një parti maqedonase. Ky është një standard i dyfishtë që dëmton vetë profilin kombëtar të politikës shqiptare në vend.
Zgjedhjet lokale janë thellësisht ndryshe nga ato parlamentare. Ato kërkojnë qasje konkrete, organizim në bazë, komunikim direkt me qytetarin dhe ofertë të qartë për problemet e përditshme. Prandaj edhe çdo formulë që garanton më shumë përfshirje dhe angazhim, nuk duhet parë si fragmentim, por si zgjerim i spektrit brenda koalicionit.

Koalicioni VLEN, si një përpjekje për bashkimin e partive shqiptare me orientim opozitar, mbetet një mundësi e mirë për të sjellë ndryshim. Por kjo mundësi nuk duhet ngulfatur nga xhelozia politike apo nga frika për rritjen e njërës apo tjetrës parti. Bashkëpunimi i qëndrueshëm ndërtohet mbi bazën e respektit të ndërsjellë dhe pranimit të realiteteve, jo në përpjekje për të niveluar me zor terrene që janë të pabarabarta në bazë të punës dhe ndikimit.

Në fund të ditës, qytetari shqiptar kërkon zgjidhje, jo debate sterile mes partive. Ai kërkon përfaqësues që dinë të punojnë bashkë për të mirën e përbashkët, jo aleanca që funksionojnë vetëm kur kontrollohen nga të dobëtit për të kufizuar të fortët. Kjo është sprova e vërtetë e pjekurisë politike, dhe ajo nuk fitohet me retorikë, por me vepra.