Ne punojmë këtu, kurse atje i vjelim frytet

Ne nuk mund të bëjmë asgjë në këtë botë e që frytet e punës sonë të mos na presin në botën tjetër. Në botën tjetër nuk ka fitim. Rezultatet e provimit publikohen atje. Nëse ndonjë student kërkon të mësojë gjatë kohës së provimit, atij do t’i thuhet se koha e mësimit ka mbaruar, kurse tani është koha për vlerësim. Hazreti Aliu (r.a.) ka thënë: “Sot është koha e punës jo e llogarisë, kurse nesër do të jetë koha e llogarisë dhe jo e punës.” Trupi i njeriut, mendja dhe forca i janë dhuruar si mjete për punë, dhe ai, ato duhet t’i shfrytëzojë para se t’i mirren, para se trupi ynë të shpërbëhet në errësirën e varrit. Kur të kalojë afati dhe shpirti të largohet nga trupi, njeriu i devijuar do të thotë: “… O Zoti im, më kthe, – që të bëj vepra të mira në botën që kam lënë…!” (el-Mu’minun, 99-100) Përgjigja do të jetë negative, sepse ashtu siç nuk është e mundur një fryt i rënë të vendoset përsëri në degën e saj, ashtu nuk është e mundur që një njeri të kthehet në këtë botë pas vdekjes.

Në këtë botë ne jemi bashkësi. Ne i referohemi njëri-tjetrit. E mira që bëjnë individët i sjell dobi edhe bashkësisë dhe anasjelltas. E keqja që bëjnë njerëzit e rrezikon shoqërinë në tërësi. Jeta në shoqëri e imponon detyrimin për të penguar njëri-tjetrin nga veprat e këqija, sepse rezultati i atij veprimi të keq ndihet në të gjithë shoqërinë. Ndikimin e mëkatit të kryer nga një individ në shoqëri Pejgamberi (savs) e ka shpjeguar me shembullin e një pasagjeri i cili e shpon anijen, kurse pasagjerët e tjerë në anije mendojnë se kjo nuk është punë e tyre. Një qëndrim i tillë ndaj mëkatit dhe tolerimi i tij në shoqëri i çoi ata në vdekje. Nëse do ta kishin penguar, atëherë do të kishin shpëtuar edhe veten edhe atë. Në botën tjetër është ndryshe. Atje askush nuk do t’i shfrytëzojë frytet e punës së të tjerëve dhe, as nuk do të vuajë për mëkatet e të tjerëve. Ajo botë i ndan të mirët nga të këqijtë, mëkatarët nga bamirësit. Aty do të thuhet: “… Veçohuni sot ju, o kriminelë!” (Jasin, 59) Në botën tjetër askush nuk do ta bartë barrën e dikujt tjetër. Secili do të shijojë shpërblimin ose dënimin sipas asaj që ka vepruar këtu. Midis atyre që e kanë fituar Xhenetin si shpërblim, do të ketë afërsi të cilën Kurani e përshkruan me fjalët: “… Ata do të rrinë ulur si vëllezër përballë njëri-tjetrit në divane.” (el-Hixhr, 47) Midis mëkatarëve do të mbretërojë neveri dhe armiqësi. Kurani këtë e përshkruan kështu: “… Kurdo që një popull do të hyjë në zjarr, do të mallkojë të tjerët që kanë hyrë para tij…” (el-A’raf, 38)